Wat je voor je jaargesprek kan leren van de New Yorkse stemmers

De professionals die mijn hulp vragen bij het gesprek over hun salaris hebben een aantal overeenkomsten:

  • Ze weten dat hun salaris te laag is.
  • Ze voelen zich daardoor ondergewaardeerd.
  • Ze besluiten daar wat aan te doen.

Als zich dan ook nog een geschikt gespreksmoment aandient, zoals een jaargesprek, ontstaat er momentum.

Dit is mijn kans! Ik vind het spannend, maar ik ga het wel doen.

Na het gesprek volgt dan het allerleukste moment; ‘Yess!! I did it!’

Ze boren in een keer een nieuwe bron van daadkracht, durf en energie aan.

Ze voelen zich honderd keer beter over zichzelf, zelfs als het resultaat er nog niet is. Onversneden empowerment.

Daar moest ik van het weekend aan denken toen ik de reacties van New Yorkers zag nadat ze net gestemd hadden. Zoals in de hele VS stonden er lange rijen voor de stembus. Er is sprake van een recordopkomst.

Nu is het interessante dat de staat New York helemaal geen swing state is. Het is een staat waar de Democraten altijd zo’n 25% meer van de stemmen binnenhalen dat hun grootste tegenstander, de Republikeinen.

Toch stonden al die New Yorkers afgelopen zaterdag vol overtuiging in de rij. Opgewekt, trots en zonder een onvertogen woord over het lange wachten op hun vrije dag.

Ze namen het heft in eigen hand: ‘I made my vote count.’

Ik vond het een ontroerend en mooi voorbeeld van hoe momentum en daadkracht leiden tot empowerment. 

Zoek de beelden eens op en laat je erdoor inspireren.

Ik dacht: ik ben het niet waard

dorpsschool

Ik was tien jaar oud en zat in de vierde klas (ja, die van de vorige eeuw;). Mijn eerste jaar op de dorpsschool was uitstekend verlopen, maar toen ging het mis.


dorpsschool

Waarom werd ik gepest?

Als ik het achteraf reconstrueer: ik kwam uit de grote stad, dat was nieuw en anders. Ook boterde het niet tussen de juf, een non, en mij. Ik was een spontaan, open kind; de juf schreef in mijn rapport dat ik brutaal was. De pestkoppen hadden een perfecte medestander in haar: ze gedoogde of negeerde hun gedrag.

Het pesten had verstrekkende consequenties.

Binnen enkele maanden veranderde ik in een tobberig meisje dat de rest van het schooljaar hoofdpijn had.

De dagelijkse gang naar school ging gepaard met schelden, fysieke dreiging en geduw en getrek. Dat ik plots niet meer werd uitgenodigd voor verjaarspartijtjes vervulde me met enorme schaamte.

Ik dacht: ik ben het niet waard.

Niet waard om op een feestje te worden uitgenodigd.

Niet waard om beschermd te worden.

Niet waard om een prettige schooldag te hebben.

Niet waard om aardig te worden gevonden.

Het was een nare, eenzame tijd en zelfs nu vind ik het nog moeilijk eraan terug te denken en dit op te schrijven.

Gelukkig ging ik na een jaar naar een andere school.

En ik had ander geluk: ik weet namelijk van anderen dat het nog veel erger had gekund. Ook heb ik er een goed gevoel voor humor aan over gehouden; daar leerde ik me mee wapenen. (Niet alleen met talenten, ook met narigheid kan je woekeren ).

Maar toch: ik heb een paar belangrijke boodschappen uit deze periode tientallen jaren achter me aan gesleept.

Zonder dat ik het doorhad zaten deze aannames diep in mij verankerd en dat had gevolgen voor o.a. mijn werk en salaris:

  • Je kan maar beter niet opvallen –>  ik wachtte tot mijn baas mijn kwaliteiten zag;
  • Je kan maar beter geen ruzie krijgen –> als pleaser ging ik voorbij aan mezelf op het werk;
  • En de belangrijkste: ik ben het niet waard –> dus vraag ik nergens om.

Deze week is het de week tegen het pesten en ik weet dat velen gebukt gaan onder gevolgen daarvan. Misschien ben jij daar een van.

En misschien vindt je het daarom moeilijk het salaris te vragen dat je waard bent.

Daar kan ik je goed mee helpen (neem dan vooral contact met me op), maar met deze mailing wil ik je vooral een hart onder de riem steken met wat ik na een lange weg heb geleerd.

Wat er ook ooit tegen je is gezegd, hoe naar men ooit tegen je is geweest: ze hebben allemaal ongelijk.

Jij bent heel waardevol. Ook jij hoort daarom een marktconform salaris te krijgen.

De wereld is veranderd…

... alleen HR weet het nog niet.

In je salarisonderhandeling kan er een HR medewerker tegenover je zitten die heel goed op de hoogte is van de huidige salarissen. Die zeker weet dat jouw huidige of geboden salaris marktconform is.

Ieder z’n vak

Ieder z’n vak, denk jij op zo’n moment, dus het zal wel kloppen. Wel jammer, want ergens in je achterhoofd meende je meer waard te zijn.

Is je onderhandeling op zo’n moment afgelopen?

Veel mensen denken van wel en dat is precies de reden dat ik dit bericht schrijf.

Wat mij namelijk opvalt is dat HR een aanbod vaak alleen toetst aan huidige salarissen in de organisatie. Dat is iets anders dan een marktconform salaris.

De redenering hierachter is dat men zo intern gedoe over salarissen voorkomt. En ook: waarom zou je op onderzoek uitgaan als tot nu toe alles prima werkte zo?

Het is dus niet alleen voor jezelf ontzettend belangrijk dat je goed je marktwaarde onderzoekt voordat je over je salaris gaat praten.

Het zou namelijk goed kunnen dat:

    • Er al een tijdje niemand op jouw functie is aangenomen.
    • Jouw voorgangers niet hebben onderhandeld.
    • Er de laatste tijd veel veranderd is jouw marktwaarde.

Zolang niemand de veranderingen heeft aangekaart, kan HR dus blijven denken dat er niets is veranderd in de marktwaarde van jouw functie.

Weet wat je waard bent: voor jezelf én om HR te kunnen laten weten dat de wereld wel is veranderd.