Maand: november 2020

Dat is iets te bewerkelijk en daarom volgde ik afgelopen zaterdag een workshop over interieur en kleur.

Tijdens de workshop stelden de deelnemers zich even voor. Er was een HR manager bij.

‘Oh’, zei ze toen ik vertelde wat ik deed, ‘dus jij bent eigenlijk de …’

De vijand.

Ik heb deze ‘feedback’ eerder teruggekregen vanuit het HR veld, maar het was een sympathieke vrouw en ze slikte het woord nog net op tijd in.

Dit soort primaire reacties zijn precies de reden dat ik mijn klanten altijd adviseer om niet hardop te verkondigen dat ze mijn hulp hebben ingeroepen.

Want ja, wat zou jij als HR manager doen als de vijand aan de bedrijfspoort staat?

Precies. Het maakt je salarisgesprek gecompliceerder en je gaat een minder goed resultaat boeken.

Op zo’n moment wil ik liefst schreeuwen dat wat ik doe juist goed is voor de organisatie, want een goed marktconform salaris maakt een ander mens van je medewerkers. Een mens met meer vertrouwen in zichzelf en zeer gemotiveerd het beste van zichzelf te geven.

Vorige week nog, kreeg ik deze reactie, van een wat verbaasde klant die net een mooi resultaat had geboekt: ‘Gek genoeg motiveert het”.

Diezelfde ervaring had ik na de workshop Interieur en kleur (van Ilona Kröber, onthoud die naam!). Natuurlijk had ik ook in een  verfwinkel een aantal mooie kleuren kunnen uitkiezen, maar dan had ik het probleem simpelweg vooruitgeschoven. In plaats daarvan ging ik vol ideeën naar huis. Daar legde ik de collage die ik had gemaakt op de huiskamervloer en keek om me heen. 

Tot mijn grote verbazing wist ik in een klap hoe het eruit zou komen te zien.

Je legt het voor aan je leidinggevende en die ziet er wel wat in.

Maar, zegt hij/zij er meteen bij: ‘Voor alle duidelijkheid: je krijgt hiervoor geen extra salaris, dat moet je goed beseffen.’

Heel eerlijk natuurlijk, want heb je de kans om ja of nee te zeggen tegen een extra klus zonder extra betaling. Jouw keuze.

Je zegt ja want je bent enthousiast over de klus. Je gaat er even goed je tanden in zetten, leuk!

Maar nu, na een half jaar of langer, begint het te knagen.

Je bent nog steeds heel blij met de nieuwe uitdaging, alleen kijk je inmiddels toch een beetje anders tegen de beloningskwestie aan.

De afgelopen tijd ben je je namelijk gaan realiseren wat de waarde van je extra inspanningen is. De organisatie heeft er heel veel baat en misschien zelfs kosten kunnen besparen.

Ook de zwaarte van je functie is serieus gewijzigd; je functioneert op een hoger niveau.

Wat zeg jij tegen jezelf als je op dit punt bent aangeland?

Afspraak is afspraak?

Niet altijd. Je hebt eerder ja gezegd op grond van wat je toen wist. Daar mag je op terugkomen en in bovenstaande zie je daar al een aantal goede redenen voor.

Ga dus in gesprek hierover en licht zodra de afspraak op tafel komt, toe dat het niet langer goed voelt. Als je een beetje druk op de ketel wilt zetten, voeg er dan aan toe dat je ‘zou kunnen overwegen ermee te stoppen, maar die kant wil ik helemaal niet op.’

Als je leidinggevende blij is met je prestaties zal die zeer waarschijnlijk eieren voor z’n geld kiezen.

Dat werkt zo met vrienden, familie, partners, enzovoorts.

En je leidinggevende? Precies zo.

Wanneer jij straks dus tijdens je jaargesprek je salaris wilt bespreken heb je vast wel een aardig idee hoe dat zal verlopen.

Veel mensen raken daar bij voorbaat door ontmoedigd.

‘Ik weet nu al wat hij/zij gaat zeggen. Dat wordt niks.’

Laat maar zitten dus?

Nee, integendeel! Je vergeet hier namelijk iets heel belangrijks.

Als je al weet wat de ander gaat zeggen heb je een voorsprong.

Je kan namelijk vooraf helemaal bedenken wat je terug gaat zeggen. Dat kan natuurlijk niet hetzelfde als vorig jaar zijn, want dan krijg je hetzelfde resultaat.

Kijk eens met een afstandje die verwachte reactie: is dat het enige perspectief of zitten er meer kanten aan de zaak? Hoe ga je dat straks verwoorden?

Als jij een ander standpunt inneemt, krijg je een heel ander gesprek.