Als jij een beetje in elkaar steekt zoals ik, vind je het leuk jezelf te ontwikkelen. Gewoon weer eens wat anders (erbij) te doen.
Dus als je je werk een beetje in de vingers hebt en je ziet een interessante klus liggen, dan ga je daarover in gesprek.
Je legt het voor aan je leidinggevende en die ziet er wel wat in.
Maar, zegt hij/zij er meteen bij: ‘Voor alle duidelijkheid: je krijgt hiervoor geen extra salaris, dat moet je goed beseffen.’
Heel eerlijk natuurlijk, want heb je de kans om ja of nee te zeggen tegen een extra klus zonder extra betaling. Jouw keuze.
Je zegt ja want je bent enthousiast over de klus. Je gaat er even goed je tanden in zetten, leuk!
Maar nu, na een half jaar of langer, begint het te knagen.
Je bent nog steeds heel blij met de nieuwe uitdaging, alleen kijk je inmiddels toch een beetje anders tegen de beloningskwestie aan.
De afgelopen tijd ben je je namelijk gaan realiseren wat de waarde van je extra inspanningen is. De organisatie heeft er heel veel baat en misschien zelfs kosten kunnen besparen.
Ook de zwaarte van je functie is serieus gewijzigd; je functioneert op een hoger niveau.
Wat zeg jij tegen jezelf als je op dit punt bent aangeland?
Afspraak is afspraak?
Niet altijd. Je hebt eerder ja gezegd op grond van wat je toen wist. Daar mag je op terugkomen en in bovenstaande zie je daar al een aantal goede redenen voor.
Ga dus in gesprek hierover en licht zodra de afspraak op tafel komt, toe dat het niet langer goed voelt. Als je een beetje druk op de ketel wilt zetten, voeg er dan aan toe dat je ‘zou kunnen overwegen ermee te stoppen, maar die kant wil ik helemaal niet op.’
Als je leidinggevende blij is met je prestaties zal die zeer waarschijnlijk eieren voor z’n geld kiezen.