Laatst maakte ik het weer een mee met een klant, Fia.
Na een sollicitatieprocedure die echt wel enige tijd had geduurd, was er haast. Dus of aankomende medewerker even vaart kon maken met haar akkoord op het aanbod.
‘Kan je het me uiterlijk morgenmiddag laten weten?’
Ook werd er nog bij gezegd dat het salaris toch niet verder omhoog zou gaan. Het kwam vastbesloten en een beetje dwingend over.
Nu zou dit alles helemaal niet erg zijn, als er een fantastisch aanbod lag.
Je raadt het al: dat lag er niet.
Het aanbod kwam enigszins boven de ondergrens van Fia uit, het minimale bedrag waarvoor ze bereid was over te stappen.
Dat voelt natuurlijk niet lekker: niet een heel genereus aanbod én wel druk op de ketel.
Daar kwam nog bij dat Fia een paar dagen later ook nog een ander arbeidsvoorwaardengesprek had staan. Weliswaar niet bij een organisatie die haar voorkeur had, maar toch.
Ze besloot het erop te wagen en de manager te bellen dat ze meer tijd nodig had.
Tot haar verbazing reageerde de manager begripvol en zei ze en passant dat er misschien toch nog wel wat bij het salaris kon.
(Ja, dit is dus een verhaal over soep en hoe die gegeten wordt;).
Fia heeft uiteindelijk bij deze organisatie getekend.
De opbrengst van haar telefoontje: ruim € 3.500,- bruto salaris per jaar.
Én de tijd om een overdacht besluit te nemen.